Zorgelijke zorg…

Ja, ik ben één van die velen die zich zorgen maakt om de zorg. Als ik hoor en zie hoe er visieloos wordt gekort op budgetten, dan krijg ik de schrik van mijn leven. Ik denk dan: wat als ik nu zorg nodig heb?

Als ik hoor dat huisartsen het werk moeten doen, wat eerst medisch specialisten hebben gedaan, denk ik: mooi. Specialistische zorg dichtbij huis. Maar als ik dan hoor dat zij daarvoor nog niet eens 20% krijgen van het bedrag wat medisch specialisten zouden krijgen, heb ik daar toch moeite mee. Want zeg nu zelf: het lijkt dan wel of de huisartsen de dumphal van de specialistische zorg zijn geworden.

Wat mij ook blijft bevreemden is dat de huisartsenzorg 94 % van de totale zorg op zich neemt, en dat de kosten ± 6 % is van de totale zorguitgaven en dat de minister met veel wantrouwen de huisartsenzorg benadert. In de wet staat geschreven dat huisartsen concurrenten van elkaar zijn.  Daardoor mogen ze niet met meer dan 8 huisartsen tezamen onderhandelingen voeren met zorgverzekeraars. Dit is zo enorme onzin, omdat:

Huisartsen geen concurrenten van elkaar zijn omdat zij de basiszorg leveren en dit wijkgebonden doen. Ze hebben te maken met richtlijnen van het aantal patiënten die zij in de praktijk mogen hebben. Tevens bieden zij de zorg aan volgens de richtlijnen bereikbaarheid en beschikbaarheid. Omdat ook de zorg die huisartsen bieden laagdrempelig is, is de vertrouwensband tussen patiënt en zorgprofessional cruciaal en de ‘Klik’  tussen patiënt en huisarts is daarom belangrijk. De mens is uniek en zal daarom bij zijn/haar karakter een laagdrempelige vertrouwenspersoon uitzoeken.

Maar eigenlijk geldt de professionele vertrouwensband voor elke relatie tussen patiënt en zorgprofessional in de zorg.

Als we naar de PGB kijken; het is toch niet meer normaal dat de betalingen van zorgverleners bijna half mei nog niet of nog niet geheel is geregeld. De ambitie van de staatssecretaris heeft toch gefaald?

Ook naar nieuwe beschikkingen kijkend, zie je dat veel zorgverzekeraars de PGB afkeuren en vinden dat er ZIN voor in de plaats moet komen. Eigen regie in de zorg, wat het kabinetsbeleid voor ogen heeft, komt hierdoor te vervallen. Wat triest is. Eigen regie maakt de mens zelfredzamer. En zelfredzaamheid is van belang om het vertrouwen van de patiënt in zichzelf te vergroten. Dus… blijf af van de PGB!

De uren van ondersteuning van ouderen, zoals huishoudelijke hulp, wordt tot het uiterste naar beneden afgeroomd. Hierdoor wordt het kabinetsbeleid, om ouderen meer thuis te laten wonen, onder druk gezet. De kans is groot dat de vereenzaming onder ouderen zal toenemen. Depressieve klachten zullen meer worden bij ouderen.  Gaan wij zo met de ouderen om die ook voor ons land hebben gezorgd?

Zo zijn er nog vele voorbeelden te noemen.  Het huidig kabinetsbeleid aangaande de zorg is zorgelijk. Ik hoop dat snel het roer omgaat en een andere minister en staatssecretaris aan het roer gaan staan.

Dit is geschreven door Eugénie Godeau en verscheen eerder op wordpress.com

Het was feest in de straat

Het was feest in de straat en alle buren waren aanwezig. Sommige buren hadden de straat mooi schoon gemaakt en er zouden toespraken komen en ook muziek.

Op afgesproken tijd kwamen de buren bijeen en sloegen zich trots op de borst omdat zij ook hadden bijgedragen aan het feest.

Buren die jaren met elkaar overhoop hadden gelegen dronken samen wijn en wiegde mee op de tonen van het orgel wat speciaal voor deze gelegenheid uit de mottenballen was gehaald.

Vanuit mijn raam keek ik naar de feestende gemeenschap en er drong zich een bittere gedachte aan mij op: nee ik zou mij niet aansluiten bij de feestende gemeenschap.

Het was feest in de straat, maar alle vlaggen konden de kogelgaten in de muren niet verhullen. Nog de beelden die zich in mijn hoofd hadden vastgezet. Beelden van mensen die uit hun huizen waren gesleurd en in vrachtwagens als vee werden afgevoerd. Mijn grootouders hadden mij deze verhalen zo vaak verteld dat het een levendige film was geworden die zich nog vaak in mijn gedachten afspeelde. Het verhaal van kleine Ies die met zijn Polenpet mee moest ondanks de smeekbeden van mij oma.

Ik zag de buren, die nu heer en meester waren van een prachtig oud pand, vrolijk het glas heffen met de buurman die mij verleden week nog vertelde dat hij op de PVV stemde want al dat islamitische tuig maakte de buurt kapot. Dat pand was in het bezit van hun familie gekomen doordat de oorspronkelijke joodse bewoners op transport waren gezet. Wat zij aan schatten in hun huis hadden was buit van het 'pulsen'.

Toen er een paar joodse bewoners terug kwamen na de bevrijding waren zij alles kwijt en niemand die zich daar aan stoorde. 

Het was feest in de straat maar niet voor mij. Hoe kan je bevrijding vieren als je mensen nog steeds gevangen wil houden met dezelfde fascistische ideeën als in W.O. II? Voor mij waren die kogelgaten het bewijs waar fanatisme, haat en uitsluiting toe kunnen lijden.

Het kan voor mij pas feest in de straat zijn als wij bij die kogelgaten zweren dat het nooit meer zal gebeuren om medemensen met haat te bejegenen en wij elkaar niet zullen uitschelden of vernederen. Wij hoeven het niet eens met elkaar te zijn, niets menselijks is ons vreemd, maar wij kunnen wel elkaar respecteren en vooral elkaars standpunt en geloof. Laat het een feest worden van begrip en respect en dan kom ik achter de gordijnen vandaan en vier het feest mee.