Mijn buurvrouw uit Donetsk wilde ook
haar verhaal vertellen en dan niet een verhaal over moeilijke
onderwerpen maar hoe de mensen daar lijden onder wat oorlog brengt.
Marina woont in een klein dorpje in
Spanje en haar familie woont in Donetsk. Helaas kan ik geen
achternaam of foto neerzetten omdat het haar familie zou kunnen
schaden.
Donetsk was altijd een mooie stad
volgens Marina en er was veel industrie en groen. Helaas is deze stad
nu een oorlogsgebied geworden waar mensen in schuilkelders zitten en
niet weten wat er morgen kan gebeuren Het scenario zoals dat in
Joegoslavië was. Mensen zijn bang en insuline, brood en water is een steeds
schaarser artikel. Ook is er weinig internet bereik en mensen die in
het buitenland wonen kunnen slecht verbinding met hun achtergebleven
familie krijgen. Alleen in het centrum van Donetsk is dat nog
mogelijk. De Russische televisie is uit de lucht gehaald.
'Veel propaganda op de televisie in EU
en VS maar nergens krijgt men te horen van de Oekraïnse
vrijwilligers die goed betaald krijgen om te vechten en zelfs een
bonus krijgen voor iedere dode Oekraïner van Russische afkomst' zegt
Marina
Marina is verdrietig want zij wil geen
oorlog en is bang voor haar familie. Ze begrijpt niet waarom de
wereld alles gelooft wat Kiev zegt over de situatie daar en zij is
bang dat schaliegas meer telt dan mensenlevens. Over dat schaliegas
zegt men dat er 50 jarige contracten zijn afgesloten. Volgens haar is
het een groot gevaar en kan het rampen zoals die van Tsjernobyl
veroorzaken.
Marina verteld dat mensen op de daken
witte kruisen hadden geschilderd met witte vlaggen als teken dat zij
burgers waren en dat niet werd gerespecteerd. Helaas bestaat een
groot gedeelte van het leger uit jonge jongens van 18 jaar die voor
hun nummer moeten opkomen en niet kunnen schieten en Marina vindt dat
er meer doden vallen dan noodzakelijk is. Volgens haar komt dit ook
omdat er in de wijde omtrek vaak geen ziekenhuis of medische hulppost
is.