Zo, dat had niemand aan zien komen:
smurfenopstand! Het was alweer een tijdje vredig in smurfenland na de
oorlog met de caramelhuiden. En mensen begonnen zich te vervelen en
zochten ruzie met elkaar, de rode smurfen tegen de blauwe en die weer
tegen de meeuwsmurfen. De groene smurfen zaten er een beetje
verloren bij en zochten naar nieuwe manieren om zich weer omhoog te
smurfen. Dat was niet echt makkelijk en de zwerf- smurfen deden het
zelfde als altijd en alhoewel ze voor de rozerode smurfen hadden
gestemd en hun wensen en verlangens niet uitkwamen, draaide zij weer
met alle winden mee en hadden geen schuld. Het sukkelde een beetje
aan in het dorp en er gebeurde niet veel tot op een dag een
gefortuneerde smurf opstond en beschuldigingen ging uiten. Deze
gefortuneerde smurf was erg boos over een stuk grond waar hij met de kruiwagen fabriek een strijd over had en de rechter-smurf in zijn
nadeel zou hebben beslist. Dus deze smurf zwaar gefrustreerd, begon
nu alle soorten van beschuldigingen te uiten die een eigen leven
begonnen te lijden.
Arme smurfen ze raakte helemaal de
kluts kwijt en veel smurfen waren zeer ongelukkig met alles wat er
gebeurde.
Gargamel zou een pedofilie
hoofdkwartier hebben waar een prins smurf zich over gaf aan
bacchanalen tezamen met een groepje van vrienden waaronder zelfs een
oude burgervader van de smurfen werd genoemd. Er werd zelf van een
satanische moord gesproken waarbij het pedo-seks net een rol speelde
en de hoge baas van de rechter betrokken zou zijn. Het was vreselijk
en mensen ontkenden bij het leven en smurfen die liever eerst wachten
tot er duidelijk bewijs was werden ook voor pedo-smurf, of althans
van beschermer van de pedo-smurf uitgemaakt. Nee veel vriendschap was
er niet in het smurfendorp.
Op een mooie dag liep ik door het dorp
en zag verscholen achter een dikke bramenstruik een smurf zitten die
recht voor zich uit staarde. Betwijfel enkel of hij iets zag want
toen ik hem nader bekeek zag ik een glazige, afwezige blik in zijn
ogen. Terwijl ik op de grond ging zitten vroeg ik aan de smurf;
“Waarom zit jij hier en ben je zo triest'? De smurf keek mij aan en
vertelde mij het volgende verhaal. Hij was ooit als kleine smurf het
slachtoffer van zo een pedofiel geweest en durfde amper alleen zijn
huis uit. Jarenlang had hij het verzwegen en draaide aardig mee in de
smurfenmaatschappij tot hij na een ongeluk met een kruiwagen niet
meer verder kon en terwijl de mannelijke verpleeg- smurf hem wilde
wassen gilde hij het uit van ellende en al zijn pijn, verdriet en
frustratie kwamen eruit. Langzaam aan wist hij weer iets van zijn
leven te maken maar het was nooit zo als het had kunnen zijn. Iedere
keer weer als er verhalen over pedofilie los kwamen kroop hij weer in
zijn schulp en zijn verdriet achtervolgde hem tot in zijn dromen. Hij
keek mij aan terwijl een traan een vochtig spoor op zijn blauwe huid
achterliet: 'Begrijp mij goed vrouw- smurf, ik ben de eerste die wil
dat ze mensen die zich afgeven met dit soort mensonterende zaken
oppakken maar ik ben ook bang van de hetze en hysterie die dit soort
verhalen veroorzaken. Het bangst ben ik nog voor de gedachtes die in
de hoofden van mensen rondspoken. Tja vrouw- smurf laat het snel
voorbij zijn en laat het ophouden om over mijn hoofd, nee lichaam te
praten of het een artikel in de supermarkt is. Er zijn zeer integere
smurfen die het uit de eerlijkheid van hun hart doen om smurfen zoals
ik te helpen en de dader(s) achter de tralies te krijgen maar er zijn
er ook die het alleen maar doen om de sensatie”. De smurf trok zich
terug onder de bramenstruik en ik stond op met een ander kijk op dit
soort zaken, niet van de dader maar van het standpunt van een smurf
met een traan die langzaam probeerde de draad weer op te pakken.
Pedofielen moeten gestraft en de
zwaarste straf die er is want dit is erger dan moord, een moord
zonder lichaam. Laten wij alleen er om denken dat deze smurf niet de
enige smurf is en dat er nog veel smurfen met dezelfde ellende
luisteren en iedere keer opnieuw hun verdriet beleven. Laat men
zoeken naar zware bewijzen zodat de dader niet alleen in een blaam
loopt maar ook echt berecht gaat worden. En laten wij erom denken dat
wat wij zeggen gegrond, integer en vol van mededogen voor het
slachtoffer moet zijn.