dinsdag 25 juni 2013

Want wie betaalt weer het gelag? Dat is die kleine man zoals het al was in 1929



Het is niet zo leuk meer! Waar vroeger mensen zich konden opwinden over onrecht en ellende is daar nu onverschilligheid voor in de plaats gekomen. 'Wij' zijn belangrijk en het gaat nu even minder met 'ons' dus hebben wij geen tijd meer voor een ander. Ieder voor zich en God voor ons allen, alhoewel die ik ook weer voor verschillende geloven en mensen is.
Ontwikkelingslanden krijgen ook de rekening gepresenteerd van de slechte economie hier. In plaats van te helpen wat iedereen ten goede komt laten wij ze aan hun lot over. Tja, wij moeten eraan verdienen, wat kan je anders verwachten van een land met een koloniaal verleden zoals Nederland. Trouwens het is nog niet zo lang terug dat een minister-president opriep om weer terug te gaan naar die goede oude V.O.C mentaliteit.

Een aantal jaren terug voelde mensen medelijden met anderen die het minder goed getroffen hadden: wij probeerden humaan te zijn. Nu zou je kunnen zeggen dat meer dan de helft het niet kan schelen wat er met een ander aan de hand is. Slechts een handjevol idealisten wil nog in de benen gaan om iets voor een ander te doen.

Ken het geval van een vrouw die 24 is en maar geen werk kan krijgen. Helaas maar zij kan niet terug vallen op WW omdat zij op jaarcontract werkte en net voordat zij een vast contract zou krijgen ontslagen werd. Het bedrijf heeft liever jonge meisjes die kosten minder. Zij zou eigenlijk naar de sociale dienst moeten, maar durft het niet omdat zij lichamelijk niet elk werk aankan en is bang dat zij dan toch gedwongen gaat worden tot werk wat zij eigenlijk niet door haar lichamelijk probleem aankan. Haar eigen beroep is wegbezuinigd omdat buurthuizen de problemen van het bezuinigen ondervinden.

Wij hebben een arbeidsmarkt waar je als medemens, met een naam die niet direct Pieterse of Jansen is, moeilijk aan werk komt. Je solliciteert maar vaak krijg je niet eens een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. Dit is weer koren op de molen van xenofobe partijen die vervolgens in de media breed kunnen uitmeten dat: 'Dat allochtonen' te lui zijn om te werken en liever een uitkering halen.

Mensen die asiel zoeken moeten we al helemaal niet hebben: allemaal gelukszoekers die hier op onze zak komen leven. In kampen worden ze gestopt en ze moeten mensonterende behandelingen ondergaan. Ach, het zijn vaak toch criminelen zegt de xenofobe partij. Dat onderhand door de witte boorden criminaliteit hier in aanzien staande heren onze centen opsouperen laat een aantal mensen liever buiten beschouwing. Terwijl deze asielzoekers voor crimineel worden uitgescholden kijkt men gretig naar een echte crimineel die over zijn 'loopbaan' mag komen vertellen op de televisie.

Wij laten ons beduvelen door politici die ons slechts kennen in tijd van verkiezingen en als ze eenmaal op hun troon zitten de kiezer niet meer kennen. Slechts stemvee voor hun eigen doeleinden gebruikt. Ze voelen zich vaak verheven en van de jovialiteit, die wij mee mochten ondervinden toen ze onze stem wilden, is vaak niet veel meer over. Konkelen met elkaar en af en toe een optreden bij het een of andere programma met twee heren. Trouwens, het lijkt dat veel journalisten ook naar het 'midden' zijn getrokken en van het zoeken naar de waarheid, wat je van een journalist verwacht, is niet veel meer over.

En zo draait de wereld door in Nederland waar wij allang niet meer sterk en sociaal zijn. Waar aanpakken en niet doorschuiven betekent dat er mensen gedwongen naar de voedselbank moeten. Niet iedereen komt meer vooruit en heeft een nieuw vertrouwen. De daad bij het woord voor de verandering heeft ook geen 50 pluspunten meer. Wij houden niet meer vast aan onze idealen en wij laten ze wegcijferen. Waarom? Omdat wij moeten zien te overleven en daarbij helemaal op ons zelf aangewezen zijn want van wie valt nog wat te verwachten: De koning, religieuze instellingen, de minister-president of de ministers? Laten wij op onszelf vertrouwen en dat uiten in het helpen en klaar staan voor elkaar, onze idealen afstoffen en er zijn voor de mensen die het nodig hebben! Liever de barricaden op dan ons laten verleiden met: Hun Brussel, ons Nederland. 

Want wie betaalt weer het gelag? Dat is die kleine man zoals het al was in 1929

Geen opmerkingen:

Een reactie posten